کد مطلب:245340 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:295
علی بن مهزیار اهوازی
از یاران خاص و نمایندگان امام جواد علیه السلام بود و از اصحاب نزدیك امام رضا و امام هادی علیهماالسلام نیز به حساب می آمد. بسیار عبادت می كرد و در اثر سجده های طولانی پیشانی اش پینه بسته بود. به هنگام طلوع آفتاب سر به سجده می نهاد و سر بر نمی داشت تا هزار تن از مؤمنان را دعا كند و از خداوند متعال برای آنان، آنچه برای خود می خواست، درخواست می كرد.
علی بن مهزیار در اهواز می زیست و بیش از سی كتاب تألیف كرد. [1] در مراتب ایمان و عمل به چنان مقام ارجمندی نایل شد كه یك بار امام محمد تقی علیه السلام در تقدیر از او نوشت:
[ صفحه 283]
بسم الله الرحمن الرحیم. ای علی! خداوند به تو پاداشی نیكو عطا فرماید و تو را در بهشت جای دهد، و در هر دو جهان از خواری نگاه دارد و در آخرت با ما محشور كند. ای علی! من تو را در خیرخواهی و اطاعت و احترام و خدمت و انجام آنچه بر تو واجب است آزموده ام. اگر بگویم هیچكس را چون تو نیافته ام امید آن دارم كه در این گفتار راستگو باشم. خداوند بهشت فردوس را پاداش تو قرار دهد، مقام تو و نیز خدمات تو در گرما و سرما و شب و روز بر من پوشیده نیست. از خداوند می خواهم در قیامت هنگامی كه همه ی مردم جمع می شوند، تو را به رحمت ویژه ای اختصاص دهد. چنان كه مورد غبطه و حسرت دیگران قرار گیری. همانا خداوند شنونده ی درخواست ها است. [2] .
علی بن مهزیار در اهواز می زیست و بیش از سی كتاب تألیف كرد. [1] در مراتب ایمان و عمل به چنان مقام ارجمندی نایل شد كه یك بار امام محمد تقی علیه السلام در تقدیر از او نوشت:
[ صفحه 283]
بسم الله الرحمن الرحیم. ای علی! خداوند به تو پاداشی نیكو عطا فرماید و تو را در بهشت جای دهد، و در هر دو جهان از خواری نگاه دارد و در آخرت با ما محشور كند. ای علی! من تو را در خیرخواهی و اطاعت و احترام و خدمت و انجام آنچه بر تو واجب است آزموده ام. اگر بگویم هیچكس را چون تو نیافته ام امید آن دارم كه در این گفتار راستگو باشم. خداوند بهشت فردوس را پاداش تو قرار دهد، مقام تو و نیز خدمات تو در گرما و سرما و شب و روز بر من پوشیده نیست. از خداوند می خواهم در قیامت هنگامی كه همه ی مردم جمع می شوند، تو را به رحمت ویژه ای اختصاص دهد. چنان كه مورد غبطه و حسرت دیگران قرار گیری. همانا خداوند شنونده ی درخواست ها است. [2] .
[1] محدث قمي، الكني و الالقاب، ج 1، ص 424.
[2] شيخ طوسي، غيبت، ص 255.